Samurajowie – fakty i mity. Skąd pochodzili i kto był numerem jeden?

W Japonii w VIII wieku słowo samuraj odnosiło się do urzędników państwowych, którzy dbali o zarządzanie prowincjami. Z biegiem czasu nazwę przyjęli szanowani i lojalni wojownicy, którzy pojawili się w japońskim społeczeństwie w następnych stuleciach. Samurajowie opanowali sztukę wojenną, potrafili kierować armią, ale byli też świetni w walce wręcz. Klasa samurajów powstała między XII a XIII wiekiem i zniknęła dopiero podczas wielkich reform w XIX wieku.

Samurajowie byli czcigodnymi żołnierzami

Gdybyśmy mieli scharakteryzować samuraja jednym słowem, byłoby to oddanie. Wiernie służyli swemu panu i nie wahali się oddać za niego życia. Ta zależność była również częścią Kodeksu Bushido, który był zbiorem zasad, których przestrzegał każdy samuraj. Kolejnym ważnym aspektem osobowości każdego samuraja był honor. Samuraj nigdy nikogo nie zaatakował w walce jako pierwszy, ani nie zabił od tyłu, a wroga traktował z szacunkiem.

Umiejętność świetnego strzelania z łuku była powszechna wśród samurajów

Samuraj zwykle używał katany, a także asymetrycznego łuku yumi. To jednak nie wszystko. Naginata – to nazwa innej broni, która ożyła ze śmiertelnymi konsekwencjami w rękach samurajów. Była to naprawdę groźna broń – pręt o długości około dwóch metrów, wyposażony w ostre ostrze na końcu. Długość broni pozwalała utrzymać przeciwnika w bezpiecznej odległości od ciała, a w walce z wieloma przeciwnikami na raz częściowo zacierała przewagę liczebną. Oczywiście samurajowie używali jej również w jeździe konnej i nigdy nie używali tarcz. Chociaż mieli mocną zbroję, tarcza była wyrazem słabości tak cnotliwego człowieka.

Samurajowie z naginatami w 1870 roku

Samuraj numer jeden

Kobiety również zostawały samurajami. Jeden z najsłynniejszych wojowników-kobiet, Tomoe Gozen, działał na przełomie XII i XIII wieku, zwłaszcza podczas wojny Gompei między klanami Taira i Minamoto. Według zachowanych źródeł, jego sukcesy militarne obejmują zwycięskie poprowadzenie 300 bojowników przeciwko 6000 wrogów, a także bezbłędne strzelanie z łuku. Była nawet tak wspaniałym samurajem, że „była warta tysiąca wojowników, konno lub pieszo stawiała czoła bogom i demonom”.

Tomoe Gozen

Samurajowie byli także niezwykle wykształceni

Oprócz naprawdę zaawansowanej wiedzy o wielu sposobach zabicia kogoś, samurajowie byli również wykształceni. Udoskonalili swój intelekt czytając literaturę, komponując wiersze lub pisząc własne książki o sztukach walki, takie jak XVII-wieczna Księga Pięciu Kręgów Miyamoto Musashiego. Brak lub nuda były nie do przyjęcia w życiu samurajów, doskonalili się całe swoje życie.

Samurajowie byli niezwykle inteligentni

Katana jak brzytwa

Samuraje stali się tak kultowymi wojownikami, że wokół nich krąży wiele mitów. Przyjrzyjmy się najbardziej znanym i dowiedzmy się, czy są prawdziwe, czy nie. Katana była naprawdę niebezpieczną bronią we właściwych rękach, ale pomimo tego, co pokazują amerykańskie filmy, nigdy nie była w stanie przecinać luf karabinów.

Osobny rozdział to hara-kiri, czyli rytualne samobójstwo po niepowodzeniu zawodowym. W rzeczywistości nazywało się to seppuku. Termin hara-kiri jest bardzo wulgarny i prawdziwy samuraj nigdy by go nie użył. W każdym razie ten rytualny sposób opuszczenia świata musiał być dla danej osoby bardzo wymagający psychologicznie i bolesny. Samuraj niekoniecznie ginął w bitwie lub seppuce. Dopuszczalna była również naturalna śmierć według wieku.

Największym przeciwnikiem samurajów nie był ninja. W rzeczywistości takie pojedynki nie zdarzały się zbyt często. Ninja byli mistrzami sztuki ucieczki, więc w ogóle bezpośrednia walka z nimi była niezwykle rzadka.

Samurajowie rzadko walczyli z ninja

Popularne łapanie katany przeciwnika w dłonie robi wrażenie, ale znowu jest to przywilej filmów bardziej zorientowanych na akcję. Nie jest do końca możliwe, aby podobne techniki nie istniały, ale użycie czegoś takiego w walce z kataną byłoby niezwykle ryzykowne, trudne do wykonania i prawdopodobnie zakończyłoby się raczej epicką porażką.

Samuraje nie walczyli tylko za pomocą broni białej. Kanabo był ciężką maczugą z metalowymi ćwiekami. Ta broń miażdżyła kości pomimo pancerza i była zdolna złamać miecz wroga.